Kirsty Logan

Vosje ligt languit in bad, gezicht naar beneden. Hij pruttelt belletjes. Voor een sterretje is het bad te klein, en ook drijven op een plank lukt hier niet. De zwemles behoort normaal tot mijn takenpakket, dus is het logisch dat ik de badsurveillance er nu even bijneem.

Veel valt weg, maar minder lijkt het niet te worden.

Het is lente, en de wereld mag nog zoveel moeite doen om knarsetandend tot stilstand te komen, hier in huis groeit veel. Een boek in mijn hoofd en op papier, een baby in de buik van Vosje’s mama.

Dat boek hoef ik hem niet uit te leggen. Tijdens zijn spel verzint hij de waanzinnigste plots, straks goed voor een lange reeks succesromans die hij alvast ondertekent met de sissende X van Netflix.  

De baby is wat lastiger. Wanneer die na het vallen van de avond een bult duwt in mama’s buik spreekt hij hem vermanend toe. Je moet slapen wanneer het donker is, en dat stoute baby’s door de politie mee mogen worden genomen. Lieve baby’s niet, vertrouwt hij ons daarna nog toe, wanneer alles weer kalm is. En hij geeft mama’s buik een kusje. Zo schattig.

Hij heeft geen idee van wat hem te wachten staat.

Soon Jamie will scream himself unconscious and the soup will get eaten and Jamie will wake up screaming and Sabrina will hold him all night, every way she can think, trying everything even though she’s tried it all a hundred times. She shouldn’t give him a spoon of whisky, she really shouldn’t. But he won’t take her milk, he won’t take her comfort. What else does she have to give him?

Kirsty Logan, Things we say in the dark, Good Good Good, Nice Nice Nice

Ach, dat is maar literatuur, wat ik lees wanneer Vosje slaapt, in het echt is alles peis en vree, en schijnt de zon in wat ondertussen de kleinst mogelijke wereld is geworden.

Door het venster van de media naar buiten kijken durf ik nog nauwelijks. Te veel grote woorden en kleine gebaren – het einde van dit, het begin van dat, de hartjes en foto’s uit de oude doos, de vergelijkingen, de voorspellingen. Ik kan niet meer op tegen dat bombardement, mijn krimpende wereld is nog niet aan vervellen toe.

Ik was Vosjes haar, dat nu echt wel lang begint te worden, trek hem een verse pyjama aan. De pijpjes zijn te kort, en voor een echte lentedag heeft hij straks eigenlijk ook geen passende kleren meer. Tja.  

Beneden is mama bezig met het sorteren van een grote doos babykleertjes, Vosjes garderobe van alweer een paar jaar geleden. Winkelen in eigen huis, kleiner wordt de wereld niet. Alleen pampers, die moet ik nog een keer zien te scoren.

Wanneer iedereen slaapt, controleer ik voor alle veiligheid nog even de voorraad whisky. Niemand zal kunnen zeggen dat ik niet voorbereid ben.