Vosje en de tweeëntwintigste eeuw

Hoe oud?  De moeder kijkt ons aan. Twee weken. De baby huilt zachtjes in haar wiegje. Dat mag ze, zegt de moeder. Ze heeft honger.  We staan in de smalle gang van een Hema. En jij? Voor wanneer is het? Nog één week, lachen we. We smokkelen een dag, zo overtuigd zijn we dat de bevalling elk moment kan beginnen.  De …

Drie minuten

De wekker staat drie minuten voor. Het maakt mij niet uit, hij resideert in een andere hoek van de slaapkamer dan ik, en zonder bril kan ik toch niet zien hoe laat het is. De drie minuten hebben ook geen verhaal tegen de dag die begint. Het is onomkeerbaar, net als dat andere leven, van werken …

Buikgevoel

Het zuiden in de zomer is geen paradijs. De hitte overdag is onverdraaglijk, de zon te fel en het blauw van de lucht te diep. Schaduw. Daaraan hou ik me vast, daarom hou ik toch van de zon. Maar zelfs in mijn hangmat tussen twee bomen puf en zweet ik nu, en voel ik me …

Grenscontrole

De wachtrij aan de grens is lang. Wanneer het eindelijk aan ons is, manen de militairen ons met hun wapens tot snelheid aan. Zij lijken nog meer verveeld dan wij, en dat begrijp ik wel, veel nut heeft het allemaal niet en zij staan hier al zo lang. De gekken komen van overal, en vaak …

Minnestreel

Het is bijna negen uur 's avonds, en we dwalen door Bolzano, op zoek naar een café waar we kunnen zien hoe het Belgische elftal Wales in de pan gaat hakken. Het is hier druk. De hipste locals hebben hun tattoo's opgeblonken en iets elegants aangetrokken, en hun gelach en getater vult de nauwe straatjes. Uiteindelijk …

Niets is voor altijd

Het appartement ligt op de tweede verdieping. Een drukke weg, nog net binnen het bereik van de tram. Wanneer je naar buiten kijkt, zie je in de verte een Van den Borre, gevestigd in wat ooit een trotse garage moet zijn geweest. Vanop de ingang priemen drie vlaggenstokken modernistisch omhoog. Elke dag gegarandeerd de laagste …

Overwerk

Een harde tik, gevolgd door een beetje ruis. De helft van de verlichting dooft. Het moet zeven uur zijn, stipt. Ik zucht, sta op en rek me luidruchtig uit. Ik blijk de laatste te zijn op de verdieping. Alle mensen zijn weg, op de tafels ligt hoogstens een verdwaald potlood of een leeg blad, maar …

Rituelen

Ik ben de eerste in de zaal. De stoelen staan netjes aangelijnd aan de grote tafel. Die is op maat gemaakt, drie kwart van een cirkel. Ik wandel alvast even naar het middenplein, oefen mijn vriendelijkste knikje. Elke plek heeft een bureaulegger, en daarvoor een tinnen schaaltje met een omgekeerd glas, een flesje plat water …

Hot tub

Vlak voor de gracht die de grens vormt met het bos, in de laatste kamer van de uitgestrekte tuin achter de oude boerderij, staat de hot tub. Een grote houten tobbe. Mos groeit op de flanken. Uit de ijzeren schoorsteen komt rook. Paul, de bewaarder van deze ruimte, geeft me een taak. Of ik met …

Mirador

Ik ben te laat. Dat gebeurt me wel vaker, de laatste tijd. Niet dat ik mezelf zo belangrijk vind dat ik graag op me laat wachten, nee, het is eerder dat het me steeds moeilijker valt om ergens mee op te houden. Zelfs wanneer ik doelloos voor me uit zit te staren, of misschien net dan …