Aperitiefje?

Geheim dagboek (16)

15 i 23

Redding tijdelijk buiten dienst

20 i 23

Tijdens een lezing die een receptie voorafgaat hoor ik Lisa Weeda – winnaar van de Bronzen Uil 2022 met de roman Aleksandra – vertellen over hoe ze haar research vertaalt naar diverse media: een theatertekst, een dansvoorstelling, een performance/website met virtual reality, en zo af en toe ook een tekst.

Het doet me denken aan lang geleden, toen PC’s zeldzaam waren en het web nog niet bestond. Ik probeerde een roman te schrijven met in de hoofdrol administratieve kunst, generereerd door een (mainframe) computer. Het kunstwerk zou dan ontsnappen uit zijn artistieke bedoelingen, en een zootje maken van echte, officiële administratie. Een soort pre-historische kruising tussen Monty Python en ChatGPT dus, ik was mijn tijd ver vooruit.

Van het idee blijft gelukkig alleen de titel over, Deernis, wat ik antwoord wanneer iemand op facebook vraagt naar mooie en vergeten woorden.

Maar Lisa Weeda doet het dus gewoon, dat soort gekke ideeën omzetten in kunst. Voor mij was het te groot, ik kon mijn amibitie – Vervreemding, en het Eeuwig Verloren Lopen in het Leven en de Wereld in een Hedendaagse Versie – niet aan. Ik was te jong, zag of voelde wel wat het ongeveer moest worden maar had geen idee hoe ik daar kon geraken.

Ach, de ironie. De lezing en de receptie zijn bij Creatief Schrijven, en dat ik daar nu zelf ook wat les geef.

21 i 23

Ook vorige zomer wisten we al dat de dagen van mijn vader geteld waren, al was het exacte aantal daarvan nog onbekend.

‘Aperitiefje?’ vroeg hij zelf toen hij zich in de sofa bij ons had geïnstalleerd voor een lunch. ‘Heb je geen porto?’

Dat had ik niet, maar daarna wel uiteraard, en nu staat die fles daar. Hij heeft ze niet meer leeg kunnen drinken, daarvoor waren de dagen te weinig in aantal, het smaakvermogen te snel verdampt. Ik weet niet wat ermee te doen. Af en toe een glaasje om hem te herdenken? Weggieten? Laten staan tot ze helemaal versuikert?

5 ii 23

Dankzij een volgehouden uitstelgedrag en de jarenlange traditie van Bompa’s boekenboom – iedereen een boek cadeau voor Kerstmis in plaats van nutteloze cadeautjes – staat de kast van mijn vader vol nooit gelezen meesterwerken. Die zou hij lezen wanneer hij niet meer naar de bib kon.

Het eerste wat ik uit die kast lees is HhhH, van Laurent Binet. Het boek vertelt de aanslag in 1942 op Reinhard Heyndrich, bedenker en organisator van de Endlösing. Het verbaast me dat mijn vader zelfs dit niet heeft gelezen, want zijn interesse voor alles wat de tweede wereldoorlog betreft was groot. Het waren zijn jonge jeugdjaren, hij was 10 toen de oorlog uitbrak.

We weten eigenlijk niets van zijn jeugd. Wat vage verhalen over het leven op een boerderij, de onderlinge wedijver tussen 14 kinderen over wie mocht studeren en wie niet, de zorg van de mater familias – mijn wijze grootmoeder – die het grote gezin manu militari organiseerde. Hij deed alvast Latijn-Grieks, misschien dat het hem hielp de wereld betekenis te geven.

Wat echt belangrijk is wordt niet gedocumenteerd. Laurent Binet stelt het vast in dit boek, dat historisch verslag combineert met het metaverhaal over het schrijven van het boek, en de eigen bildung. De schrijver in het middelpunt dus, omdat het historisch hoofdpersonage hem nu eenmaal ontsnapt.

Net als hier, in deze blog, waarvan ik me afvraag of mijn kinderen hem straks, wanneer ik er niet meer zal zijn, serieus zullen nemen. De dagen van dit dagboek naast hun herinneringen zullen proberen te leggen.

H(a)h(a)h(a)H.

13 ii 23

Waarom ik weer per se moest springen, vraag ik me af wanneer de wekker om 06.00 afloopt. Nee, niet naar kantoor, maar naar een klaslokaal, waar een groepje 18-jarigen op me wacht.

’s Avonds, moe en een beetje in de war, overweeg ik even een porto, maar kies dan voor een bodempje whisky – het laatste verjaardagscadeau dat ik van mijn vader kreeg.

Advertentie