Afscheid van mijn vader

Geheim dagboek (15)

6 xi 22

Steak met champignons en kroketjes. Toen eten in kleine porties nog smaakte.

29 xii 22

Het is donderdag, en dus ben ik bij mijn vader thuis.

Sinds midden september doe ik dat. Ik werk, de laptop op mijn schoot, wij zwijgen. Misschien dat we allebei een beetje indommelen, soms.

Maar vandaag werkt niemand, en ik ben er niet alleen. Hij wordt 92, en voor deze gelegenheid heeft hij zijn beste hemd aangetrokken. Het hemd is te groot, net als de zetel waarin hij zit. De hele wereld is hem te groot geworden, denk ik, terwijl hij verontschuldigend zwijgt tegen de kleinkinderen die hem komen feliciteren.

Hij wou verjaren, maar wat nu, nu het zover is?

We hebben wat koekjes mee, wat koop je anders nog voor iemand die aan het einde van zijn leven is gekomen? Hij proeft er eentje, uit beleefdheid, en we vragen of hij nog zin heeft in iets anders. Pannenkoeken misschien? Hij knikt ja, en dus zullen we die meebrengen op Nieuwjaarsdag, ook al weten we dat hij ze niet zal eten.

4 i 23

Ik heb het lang uitgesteld, maar nu wordt het onvermijdelijk.

Vanaf vanavond, zo hebben we afgesproken, zal er altijd iemand bij hem blijven. Veel heeft hij niet aan onze aanwezigheid, de reis naar binnen is ingezet, wij staan stil aan de kant.

Deze nacht zal ik blijven, en dus koop ik nu alvast een hemd, een deftig, voor de begrafenis. Het kan me niet snel genoeg gaan in de winkel, maar ik pas het toch. Modern fit, staat erin. Ze bedoelen: voor de wat dikkere man, zoals ik. En mijn vader, tot een paar weken geleden.

Straks zal ik de pannenkoeken weggooien.

9 i 23

Raketman, de jongste van zijn kleinzonen, gaat vandaag voor de allereerste keer naar school. Hij heeft zijn grootvader voor het eerst gezien op het feestje van zijn eerste verjaardag. Het klikte onmiddelijk tussen die twee. Wanneer iedereen het huis uit is, blader ik door de foto’s op mijn telefoon, op zoek naar de foto van hen twee op die dag, lachend in de sofa.

Voor ik hem na deze eerste schooldag weer mag ophalen moet ik een eerste versie klaar hebben van de tekst. Voor de begrafenis, volgende zaterdag. Hij overleed vrijdagnacht. Een paar uur voordien was ik nog even bij hem, om afscheid te nemen. Dank je wel, fluisterde ik hem toe, en dat, zo vrees ik toch, was de eerste keer dat ik dat tegen hem zei.

Een goede zoon ben ik nooit geweest.

Ik ruil de kleinzoon in de tekst voor de waarden van Cardijn, die ik moet opzoeken en dan onmiddellijk herken. Je helpt de andere waar en wanneer je kan; ieder mens is evenwaardig en de maatschappij moet sociaal rechtvaardig zijn.

Maar ook met die waarden is de tekst nog leeg, ik weet zo weinig van mijn vader. Wat hij echt wou, wat hij echt voelde, wat zijn echte dromen waren. Geen idee. Ieder mens is een mysterie.

Was het leuk, vraag ik aan Raketman. Pakken, zegt hij, en ja.

12 i 23

Alle teksten zijn klaar, een Gregoriaans koor zal zingen, de urne is gekozen.

Er resten nog twee dagen voor de begrafenis, en vandaag heb ik hem voor het laatst gezien. Het was dan niet altijd makkelijk om met hem verbinding te maken toen hij nog leefde, zijn dode lichaam is wat dat betreft inschikkelijker, lijkt het wel.

Het verbaast me, ik weet natuurlijk wel dat afscheid nemen in vele kleine stapjes gaat en nooit voltooid is, maar tussen weten en voelen ligt in onze familie vaak een onoverbrugbare kloof. Ik zucht terwijl ik naar hem kijk, en daarna zijn er tranen. Niet veel. Maar ze zijn er.

Pakken, zou ik willen zeggen, maar dat gaat natuurlijk niet.

Advertentie