Geheim dagboek (14)
25 xi 22
De twee- en halfjarige zit bij me op schoot, en we spelen het vraag en antwoord spel dat al meegaat vanaf zijn geboorte: ik hum een half melodietje, en hij humt mij na. Normaal variëert hij wel eens op mijn thema, maar nu niet, het siroopje heeft hem al wat verdoofd.
Zo dadelijk moet ik hem afgeven, en dan rijdt hij, rechtop zittend in zijn kinderbed, naar de operatiekamer. Het stelt niets voor vandaag, uit zijn onlangs geopereerde ooglid moeten de hechtingdraadjes worden verwijderd. Een beetje extra verdoving om te zorgen dat hij niet ritmisch met het hoofd meeschudt, drie knipjes met de scherpste schaar, en klaar. Maar het blijft: een kleine ingreep.
Ik wacht. Een paar zeteltjes staan tussen wat medische apparatuur en watersiffons, het lijkt fotogeniek maar ik krijg het niet goed in beeld. De ruimte voelt te intiem, er hangt angst en berusting en hoop in lucht, het lege ziekenhuisbed op de achtergrond van de foto stelt niet gerust.
Een half uurtje later, het is nog geen negen uur ’s ochtends, zijn we al terug beneden op de kinderafdeling. Hij eet, drinkt, plast en lacht als vanouds, ik adem weer. Het normale ziekenhuisleven komt op gang, er zijn gespannen ouders, een afdelingshoofd met een sliert dokters en verplegers achter hem aan, en personeel dat karren en plateau’s verplaatst.
‘Moet jij niet ziek zijn’, vraagt een dokter aan de twee en halfjarige, maar die lacht enkel en rent naar de lichtgevende kerstman aan het begin van de gang. De kerstman is net even groot als hij.
‘Kinderkaas’, zegt hij, en geeft de pop een warme knuffel.
29 xi 22
26 xi 22
Judith Vanistendael heeft een geweldig idee: een comic over een Belgische vrouw die, ergens in de voorzienbare toekomst, voor het onstuitbaar wassende Vlaamse water naar Noorwegen vlucht. Het blijkt een taboe te zijn in West-Europa: dat we ooit die krampachtig gesloten grenzen zullen moeten openbeuken, op zoek naar betere oorden.
Je mag er niet mee lachen, met taboes, en dus lijkt niemand haar te geloven dat ze er echt een komedie van zal maken.
Ze vertelt het in het zaaltje van het Herman Teirlinck huis, voor een publiek dat deze voorspelling nooit mee zal maken. Ik denk aan de de twee en halfjarige in huis, en maak een halfslachtig goed voornemen.
Na de voorstelling praat ik met Moya De Feyter (het was een double bill) en Geert Van Istendael over hoe het ooit met al die andere ondenkbare taboes is afgelopen: roken op kantoor bijvoorbeeld, of drinken en rijden, of de bom die zeker zou gaan vallen.
Met rationaliteit heeft het menselijk gedrag niets te maken, besluiten we.
De geuze, daar zijn we ook het over eens, is gelukkig wel bijzonder lekker.
4 xii 22
Bij de voorstelling van de papieren Elders Literair is het publiek jonger dan bij Judith Vanistendael, vorige week. Hier moet een tijdschrift levensvatbaar worden gemaakt, abonnementen voor de eeuwigheid verkocht en verzamelaars (mis geen enkel nummer!) worden overtuigd.
Ik mag deze keer zelf op het podium, lees het begin van de geruisloze terugkeer van Boris, later blijkt dat ik achteraan het zaaltje nauwelijks te verstaan was, iets met de microfoon.
Het is toch een aangename namiddag, het geweld van de wereld bevindt zich enkel in de teksten die worden voorgelezen, verder drinken we tijdens de pauze een glaasje cava en verkoop ik nog twee exemplaren van Morgenster.
Ja, december kondigt zich aan als de maand van zachtheid en door mensen opgewekte warmte. En dat het goed voelt om me daarin te koesteren.
5 xii 22
Ik snijd de boschampignons, pel de lookteentjes en zoek de sappigste citroen uit de kom. Het water voor de linguine borrelt. Rond mij warrelt een gezin. Een kleuter vraagt om een boterham met choco, iemand wil meer rekensommen en ik word zachtjes in mijn nek gekust. Iemand is erg tevreden met haar verjaardagscadeau.
Een zomerse pasta in de winter, ja natuurlijk, ze hoeft het maar te vragen.
Maar was het nu krul of bladpeterselie? Zaterdag, toen ik de boodschappen deed, was ik nog zeker van mijn stuk. Nu? Nu rasp ik de twijfel weg, samen met de parmesaanse kaas.
bijgekleurd 
❤
>