18 vi 22
Boeken koop ik op basis van aanbevelingen die ik vanuit een verre ooghoek bekijk, recensies verpesten de onbevlekte leeservaring. Het is dan ook normaal dat ik ze pas na een paar dagen echt durf te openen.
Twee, zo blijkt nu, hebben het over stervende of gestorven vaders. Dat is natuurlijk wat ouders doen, niets menselijks is hun vreemd. In het derde boek probeert een vader een goede vader te zijn. Ik moet het nog lezen, maar ik verwacht een mislukking – niets menselijks is een vader vreemd.
Mijn vader is toevallig op bezoek. Dat gebeurt niet vaak, verplaatsingen zijn vermoeiend en ontregelen hem. Maar het is kermis, en de belofte van smoutebollen maakt het verschil.
Het laatste boek dat ik doorblader gaat niet over een vader, maar over de onmogelijkheid je in een boek te verliezen wanneer er ook nog andere boeken op je wachten. De woorden van de niet geopende boeken zijn opdringerig, gaan de strijd aan met de woorden op papier. Mogelijkheden winnen het altijd van keuzes.
Daarom dus, een voor een.
Het is niet iets waar ik talent voor heb, ik ben gulzig, en blaas de bloemsuiker van het topje van mijn neus.
25 vi 22
In plaats van een dagboek bij te houden schreef ik deze week een kortverhaal.
Tot mijn grote verrassing verklaart het hoofdpersonage daarin: Ik weet zeker dat mijn dromen vaak intenser zijn dan mijn dagen, het zijn complexe vervolgverhalen met herhaling en variatie, het is daar en dan dat ik echt leef. Wat hij daarmee precies mee bedoelt weet ik ook als schrijver niet.
Het zou kunnen dat hij zijn wakkere leven maar saai vindt, overladen met verantwoordelijkheden, dat zeker. Of misschien gelooft hij echt dat dromen de default state zijn van een mensenleven, slechts onderbroken door wakkere momenten om ons te voeden en ons van onze rol in de voortplanting te kwijten.
Of misschien leeft hij liever in een wereld van mogelijkheden in plaats van steeds gedwongen te worden keuzes te maken en daar de gevolgen van te dragen. Dromen, en zeker terugkerende dromen, bieden daar een goed alternatief voor – en ze lossen het probleem van de vrije wil voor ons op: die heb je er nooit.
29 vi 22
04 vii 22
Hoe lang zou het niet geleden zijn dat de tijd zich eindeloos voor mij uitstrekte, met niets te doen, geen verplichtingen? Time to kill. Jonge kinderen in huis maken dat onmogelijk, maar ook zonder hen stapel ik al tientallen jaren de to-do’s op. Ledigheid is des duivels oorkussen, enzoverder.
Het laatste jaar aan de universiteit, mijn eindverhandeling al klaar in januari, nog een paar verwaarloosbare examens in juni. Ik bracht het meeste van mijn tijd door op en in het bed van mijn lief, las stapels boeken. De zon scheen altijd in die studentenkamer, het afgeleefde herenhuis was somber maar de kamer baadde in het licht van zonnebloemgeel behangpapier en pogingen om onze rook in perfecte cirkels te laten stilhangen.
De maandag na mijn laatste examen begon ik aan mijn eerste baan.
06 vii 22
Deze ochtend, anders dan andere ochtenden, zitten mannen onwennig met een das om in de auto. Het zijn saaie dassen, zorgvuldig uitgekozen bij het hemd waarop ze rusteloos hangen.
Het kan niet anders, vandaag worden vele dierbaren begraven.
bijgekleurd 
In het volgende vind ik mezelf eveneens geregeld terug: “Het laatste boek dat ik doorblader gaat over de onmogelijkheid je in een boek te verliezen wanneer er ook nog andere boeken op je wachten”, met dat verschil dat “keuzes het bij mij winnen van mogelijkheden”…T.