Geheim dagboek (4)

1 v 22

Wat betekent het wanneer geliefden in dezelfde nacht dromen dat ze ruzie hebben met elkaar? Het begin van het einde? Of net integendeel, wijst het op de ultieme versmelting, op de menselijke variant van kernfusie?

7 v 22

Het kan ook anders.

Vrouw en dochter, vorige zomer nog in eenie weenie tiny bikini te bewonderen bij de minste zonnestraal, zijn verdwenen uit het leven van de buurman aan de andere kant van de tuin, terras links, tweede verdieping.

De gigantische buitenkeuken, waarop hij grote lappen vlees bakte en de wijn voorproefde, staat er dit jaar nog ongebruikt bij.

We zien hem nog enkel terwijl hij de planten water geeft, en kunnen het niet laten om ons af te vragen of daar tranen bij aan te pas komen.

11 v 22

Wandelend tussen design en antiekwinkels vraag ik me af of er ergens een plek bestaat waar je de meubels van morgen kan kopen.

Niets futuristisch, niets exotisch of bijzonder, maar gewoon: de meubels die we morgen in huis zullen halen, zonder al te veel nadenken of goede smaak. Kasten met kleren van morgen, lades met nieuw keukengerei.

Een ingericht leven, waar koop je dat?

12 v 22

Ja, we moeten vooruit. Steeds vooruit.

14 v 22

Wat me brengt bij de vraag: waarom willen we eigenlijk zo graag weten wat de toekomst brengt? Wat is er mis met het heden dat de toekomst steeds lonkt?

De wetenschapper zegt: we genieten meer van de verwachting van plezier dan van het plezier zelf. Je kan dat meten in het brein, met neurotransmitters en hormonen en al die ingewikkelde machinerie. Dat is ook nuttig, want vooruitzien dient de levensverwachting.

En toch. De tuinzetel waarin ik dit opschrijf dreigt niet uit elkaar te vallen, de tafel zal niet verkruimelen, en ook de zon schijnt allicht nog even verder.

De toekomst heeft geen haast.

Er moet dus iets mis zijn met het heden. Het ongrijpbare heden, elk moment verdampend in een verleden. Ik zie het, zijn grijpgrage handen uitstrekkend naar die toekomst, in een vruchteloze poging om hier te kunnen blijven.