John Locke

Het is middenin de nacht, en ik buig me over Raketman.

We twijfelen allebei of dit wel het moment is om wakker te zijn, maar als ouder neem ik mijn verantwoordelijkheid, sper mijn ogen wijd open en ga aan het werk. Ik mis nog wat routine, zijn piemeltje slingert even onbewaakt rond. Shit. Al is het maar een waterig plasje, zo kan hij niet terug naar bed.

Meer licht, een stuk chocola. De nieuwe pyjama heeft meer drukknoppen dan ik ‘s nachts in één keer correct kan verbinden. En het helpt niet dat zijn ledematen ondertussen alle kanten uitzwiepen.

We zijn klaar en ik ga nog even zitten, Raketman op mijn arm. Hij ademt trefzeker, maar helemaal vertrouwen doe ik het nog niet. Ik zet WBGO op, huis van klassieke jazz en dat heerlijke New Yorkse accent, de nacht is de tijd om ver te reizen. Ik wieg de jongen, hij zucht zachtjes.

Met één hand zoek ik naar een forum met klachten over baby-drukknop-pyjama’s, ik heb troost nodig bij mijn onhandigheid, die misschien ook gewoon vermoeidheid is. Ik dwaal af, en wat ik vind treft me onaangenaam, de bevrijding van de ledematen uit het bakerdoek was een ideologische kwestie.

Ik had het kunnen weten. Alles is politiek.

Een ingebakerd geval miste de vrijheid om zich te ontwikkelen. Dixit John Locke, de oervader van het liberalisme. De bakeraars waren dan weer van mening dat losse ledematen zonder strenge geleiding nooit zouden samenwerken.

WBGO draait Joni Mitchell, en dat is meer dan ik nu kan verdragen, ik vecht tegen tranen die ik liever niet verklaar. Slavernij dus versus losbandigheid. Terwijl het enige wat ik wil weten – waar is dat forum? – is hoe je zo’n jongen probleemloos in leven houdt, en hoe je daar zeker van kan zijn, ook wanneer je slaapt.

Misschien moeten we Raketman ook maar weer eens bakeren. Vroedvrouwen prijzen dat heden ten dage aan als remedie tegen rusteloosheid, het biedt geborgenheid en zekerheid, en dat is net wat ik heel goed kan gebruiken.

Morgen wordt hij een maand. We plannen een groot feest, zijn mama, Vosje en ik. Dat we al zover zijn. Dat we al de regels die we kenden hebben gevolgd, en er zelf nog flink wat bij hebben verzonnen, want dan komt alles goed. Raketman, het leven, de wereld, en we hoeven niet eens te weten wat goed dan mag betekenen.

Het wordt een slaapfeestje, denk ik. Dit waken hou ik geen leven vol, ik weet het. Overdag val ik om van vermoeidheid, in mijn dromen gaat alles mis, stuitert Raketman van de trappen en spoelen nieuwe golven Corona het laatste houvast weg.

Maar nu, even, deze nacht, is alles goed. Morgen, alweer wat gegroeid en gerijpt, zal Raketman tegen me lachen, blij dat hij me ziet.

Insgelijks, zal ik fluisteren. Met tranen in mijn ogen.