Gebrek nr 1: De kunst van het alleen zijn

Dinsdagavond. Ik zit alleen aan mijn tafeltje en bestudeer de menukaart, een paar blaadjes vastgeklemd op een houten bordje. Schrijvers en filosofen hebben het me op het hart gedrukt: als je de kunst van het alleen zijn niet beheerst, dan ben je geen compleet mens, dan ben je niet af. Bedoelen ze dan dat ik ook een voorgerechtje moet nemen, om te bewijzen dat ik het kan, of volstaat een hoofdschotel?

Kortom, deze avond is een experiment.

Misschien overdrijf ik, maar in mijn binnenzak zit enkel een notitieboekje. De smartphone ligt thuis, en ik ben nerveuzer dan voor eender welke eerste date ooit. Hoe breek je het ijs met jezelf? Een gin tonic?

Ik bestel. Garnaalkroketten, en daarna rundstartaar op Italiaanse wijze. Een beetje comfortfood mag ik me wel veroorloven, vind ik. En spuitwater met een glas rode wijn. De ober neemt de menukaart weer mee, en daar zit ik dan. Niets in mijn handen, niets te doen. Iedereen is toch voortdurend alleen, denk ik. In de auto, onder de douche, aanschuivend bij de bakker. Hoe moeilijk kan het zijn. Loslaten, galmt door mijn hoofd, en ik vervloek mezelf – zo’n vreselijk woord op een eerste date.

Het is geen populair restaurant, toch niet op dinsdag. Wat verderop zit een tafel met vier luidruchtige vriendinnen de herwonnen vrijheid te vieren. Ze lijken opgelucht. Achter me een ouder koppel. En dat is het. Staren is ongepast, en een man alleen sowieso verdacht. In plaats van de vriendinnen bestudeer ik mijn onberispelijk verzorgde vingernagels. Daar vallen geen nieuwe voornemens over te maken. Ik merk dat mijn mond droog is. De ingeslikte woorden, allicht. En ik heb het warm, zweet breekt mij uit.

Daar zijn de garnaalkroketten. Met gefrituurde peterselie en een kunstig gesneden stukje citroen. De twee stuks zien er niet helemaal hetzelfde uit. Handgemaakt. Ik ontspan, mijn schouders zakken een beetje. Terwijl ik kauw zie ik hem. Er is nog een man. Helemaal alleen, net als ik. Hij was me niet opgevallen, zo weggecijferd ziet hij er uit.

Hij heeft een boek uit zijn tas gehaald. Die beweging heb ik gezien. Witte cover, foto van een zich concentrerende Chinese vrouw erop. Motor Control and Learning. Ondertitel: A behavioral emphasis. Ik heb geen idee waar het over zou kunnen gaan. Zelfrijdende auto’s? Artificiële intelligentie? Het boek is dik, groot en stevig, en de man koestert het alsof hij zich verheugt op zoveel wijsheid, allemaal nog op te doen, straks, wanneer de tijd er rijp voor is. Hij drinkt zijn koffie in één teug leeg, en vraagt de rekening.

Het kan dus, denk ik. Verdwijnen in jezelf zonder sporen na te laten, je energieveld als een warme deken rond je heen geslagen. Deze man is niet verward, zoals ik, heeft zichzelf niet aan zijn lot overgelaten. Het heeft misschien iets te maken met wachten. Dat moet je niet doen. Niet op de Italiaanse tartaar, niet op de komst van de ander, niet op je eigen inzichten. Ik denk ver-wachten en vraag me af of ik in gezelschap even flauw ben, maar dan zonder het te beseffen.

Als ik er nu echt zou zijn, met ruimte in mezelf voor het hier en nu, niet denkend, open en toegankelijk, dan zou ik de titel van dat boek al uit mijn hoofd kennen.

Ik sluit mijn ogen.

Van de cover zie ik alleen de witte vlek.

Verdomme. Ik neem mijn notitieboekje en kribbel de titel neer. Mijn avond is mislukt.

foto © riaAerts
http://www.riaaerts.com

Naschrift

Motor control and learning blijkt het standaardwerk te zijn over hoe het brein de spieren leert aansturen.  En is zo de naadloze brug tussen deze nieuwe reeks in Bijgekleurd en Vosje, dat zalige godenkind. Want dat is wat hij voltijds doet. Leren hoe hij al die stukjes Vosje samen kan laten werken.

Hij stapt alvast als de beste, ondertussen. En vallen kan hij ook.

Maar dat is een verhaal voor de volgende Vosjespapa.